"Musisz trzymać się ścieżki."

Mijają dwa tygodnie od chwili, gdy babcia osiemnastoletniej Scarlet Benoit zniknęła, pozostawiając na blacie kuchennym zakrwawioną chusteczkę z czipem identyfikacyjnym. Biuro śledcze ze względu na brak dowodów na przemoc zamyka sprawę, twierdząc, że Michelle uciekła, bądź popełniła samobójstwo. Dziewczyna postanawia odnaleźć ją na własną rękę przy pomocy przebywającego od niedawna w Rieux Wilka, ulicznego zabijaki, który zdaję się coś wiedzieć o miejscu pobytu jej ukochanej babci...
Tymczasem Cinder, dziewczyna-cyborg skazana na śmierć, ucieka z więzienia w Nowym Pekinie wraz kapitanem Thorne'm. Niegotowa do roli, jaką musi odegrać w przyszłości Unii Ziemskiej udaje się do Europy, gdzie losy jej i Scarlet przetną się w nieoczekiwany sposób...

Sagi Księżycowej autorstwa Marissy Meyer nie sposób zamknąć w jakiekolwiek ramy - ta seria wykracza daleko poza granice jednego gatunku, łącząc w całość kilka zupełnie odmiennych kategorii literackich. I tak odnajdujemy w niej elementy popularnej ostatnimi czasy dystopii, starej, dobrej science-fiction, powieści przygodowej, z której mógłby powstać niezły film akcji i zachwycającej, przypominającej beztroskie czasy dzieciństwa baśni okraszonej szczyptą romansu. Mieszanka wywołująca niestrawność? Skądże! Autorka serwuje nam naprawdę smaczne danie literackie, które dzięki umiejętnie dobranym składnikom takim jak interesująca i dopracowana fabuła, realistyczni protagoniści i urzekający klimat wzbudza apetyt na więcej.

Na kartach drugiego tomu tejże serii przed czytelnikiem występuje cała plejada barwnych i niepowtarzalnych postaci, o których po prostu nie można zapomnieć. Tym razem główna rola przypadła rudowłosej Francuzce o znaczącym imieniu Scarlet, której znakiem rozpoznawczym jest nowocześniejsza wersja pelerynki baśniowego Kapturka - czerwona bluza (z kapturem oczywiście!). Nasza protagonistka to osóbka z charakterem i pazurem - jak lwica walczy o swoje i nie da sobie w kaszę dmuchać, oj nie da! Jest porywcza, impulsywna, momentami lekkomyślna, co nie raz wpędzi ją w kłopoty, ale także odważna i wrażliwa, co dostrzegamy w sposobie w jaki mówi o swojej babci, martwi się o nią i troszczy - kocha ją bowiem całym sercem i jest w stanie dla niej zrobić wszystko. Tak naprawdę wady, które ta dziewczyna posiada, niczego jej postaci nie ujmują, lecz wręcz działają na korzyść - jest dzięki nim naturalna i żywa. Podobnie rzecz ma się z towarzyszem podróży naszej bohaterki, tajemniczym uczestnikiem walk ulicznych, o zielonych i często podbitych oczach. Wilk, bo o nim tutaj mowa, to postać niejednoznaczna i przez to jeszcze bardzie intrygująca - nie do końca wiemy kim tak naprawdę ten facet jest i co ukrywa. Nie od razu też poznamy jego prawdziwą twarz i historię, która niejedną osobę może zaskoczyć. Nowym indywiduum w Sadze Księżycowej jest także niejaki Carswell Thorne tytułujący się dumnie kapitanem, będąc w rzeczywistości dezerterem i...kimś jeszcze. ;) Ten lekko narcystyczny, święcie przekonany, o tym, iż robi oszałamiające wrażenie na kobietach jegomość przypominał mi Julka z disney'owskich "Zaplątanych" i rozkładał mnie na łopatki. Już pierwsza scena z jego udziałem totalnie Nadę rozwaliła (którą musi się z Wami podzielić) - Thorne umilał sobie bowiem smutne chwile w celi, przeglądając na tablecie swoją bazę pikantnych zdjęć różnych pań miast wykorzystać go do ucieczki (pozazdrościć takiej inteligencji ;p), na czym zastała go Cinder, przypadkowo trafiając do jego celi. Co wyniknie ze spotkania tej dwójki? Przygotujcie się na masę przezabawnych i rozbrajających dialogów.

Prócz całkowicie nowych postaci spotkamy się w "Scarlet" także z tymi znanymi z poprzedniej części - zajrzymy do księcia Kaito, który próbuje sprostać roli cesarza i ocalić Wspólnotę Wschodnią przed okrutną, lunarską królową Levaną (trzymam kciuki, żeby mu się udało!) i poobserwujemy dalsze losy wspomnianej już wcześniej Cinder, która ze stłamszonej, cichej dziewczyny staje się pewniejszą siebie, stanowczą i rozsądną młodą kobietą, powolutku akceptującą swoje przeznaczenie. Nie raz spotkałam się na wielu blogach ze stwierdzeniem, iż w porównaniu ze Scarlet wypada ona blado, z czym nie do końca się zgadzam. Owszem, być może główna bohaterka drugiej części tejże sagi jest bardziej wyrazista, zwraca na siebie uwagę, ale to właśnie Cinder jest protagonistką dynamiczną, która potrafi z traumatycznych, ciężkich przeżyć czerpać siłę i dlatego zajmuje w moim sercu miejsce przed Scarlet (tuż za pewnymi dwiema postaciami płci męskiej :D). Tak jest i już!

Akcja pędzi w powieści na łeb, na szyję, nie daje nam ni chwili wytchnienia - co rusz bierzemy udział w jakiejś bitce, strzelaninie, bądź uciekamy przed pościgiem - o nudzie, więc nie ma mowy. Być może dzieje się to wszystko za szybko, za intensywnie, za dynamicznie, ale co z tego! Być może (a nawet na pewno) nie jest to pozycja ambitna, z "górnej półki", co mnie osobiście nie obchodzi. Bo ja z lektury "Scarlet" czerpałam niesamowitą frajdę - od bardzo długiego czasu żadna powieść nie pochłonęła mnie do tego stopnia, bym zapomniała o całym świecie i autentycznie nie mogła się od niej oderwać oraz warczała na każdego, kto tylko próbowałby mnie od czytania odciągnąć, a powieści pani Meyer się to udało. Każde wydarzenie w niej opisane przeżywałam równie mocno, jak bohaterzy - ja nimi i z nimi po prostu byłam - i jednocześnie nieskrępowanie jarałam się każdą, niezwykle subtelną w wykonaniu pani Marissy aluzją do baśni o Czerwonym Kapturku. Dzięki jej książce przeniosłam się bowiem do czasów dziecięcych, chwil, gdy rodzice podsuwali mi do czytania piękne, czarodziejskie opowieści, a ja wierzyłam, że magia gdzieś w otaczającym mnie świecie tkwi. Mocne 6/6.

(źródło)